ഒബാമയും സമാധാനവും നൊബേല്‍ പുരസ്കാരവും

ലോകത്തില്‍ സമാധാനമുണ്ടാക്കുന്നവര്‍ക്ക് നല്‍കാനായി ഏര്‍പ്പെടുത്തിയതാണ്‌ സമാധാനത്തിനുള്ള നൊബേല്‍ പുരസ്കാരം. മാര്‍ട്ടിന്‍ ലൂഥര്‍ കിംഗ്, മദര്‍ തെരേസ, നെല്‍സന്‍ മണ്ടേല, ദലൈ ലാമ തുടങ്ങിയ സമാധാനത്തിന്റെ ദൂതന്‍മാര്‍ അത് നേടിയിട്ടുണ്ട്. മറ്റൊരു സമാധാന ദൂതനായിരുന്ന മഹാത്മാ ഗാന്ധി അത് നേടിയില്ല എന്നത് ചരിത്രത്തിലെ ഒരു വിരോധാഭാസവും.

അമേരിക്കന്‍ പ്രസിഡണ്ട് ബറാക്ക് ഒബാമക്ക് സമാധാനത്തിനുള്ള നൊബേല്‍ സമ്മാനം നല്‍കിയപ്പോള്‍ അത് ലോകം മുഴുവന്‍ വിമര്‍ശന വിധേയമായിരുന്നു. ഒരു വര്‍ഷത്തില്‍ താഴെ മാത്രം അധികാരത്തിലിരുന്ന ഒബാമ അതിനര്‍ഹനാണോ എന്ന് പലരും സന്ദേഹിച്ചിരുന്നു.

2007ല്‍ സഹിത്യത്തിനുള്ള നൊബേല്‍ പുരസ്കാരം നേടിയ ഡോറിസ് ലെസിംഗ്, ഒബാമയുടെ മുന്‍ഗാമി ജോര്‍ജ് ബുഷിനെ വിശേഷിപ്പിച്ചത് ഒരു ലോക ദുരന്തം എന്നായിരുന്നു. അക്ഷരം പ്രതി ശരിയായിരുന്ന ആ ദുരന്തത്തിനു ശേഷം പ്രത്യാശയുടെ കിരണമായിട്ടാണ്‌ ഒബാമയെ ലോകം വീക്ഷിച്ചത്. ആ പ്രത്യാശയെ തല്ലിക്കെടുത്തുന്ന ഒരു പ്രഖ്യാപനം കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച അദ്ദേഹത്തില്‍ നിന്നും ഉണ്ടായി. പരാജയത്തിലേക്ക് അതിവേഗം നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അഫ്ഘാന്‍ യുദ്ധ ഭൂമിയിലേക്ക് 30000 അമേരിക്കന്‍ ഭടന്‍മാരേക്കൂടി അയക്കാനുള്ള തീരുമാനം അദ്ദേഹം പ്രഖ്യാപിച്ചു. അതു വഴി യുദ്ധം പൂര്‍വാധികം ശക്തിയോടെ തുടരാണദ്ദേഹത്തിന്റെ തീരുമാനം. ഇത് സമാധാന ദൂതന്‍ എന്ന പ്രത്യാശക്കു കടക വിരുദ്ധമായ നടപടിയാണ്.

ഡിസംബര്‍ 10 ന്‌ നൊബേല്‍ പുരസ്കാരം ഒബാമക്കു സമ്മാനിക്കപ്പെട്ടു.

20 വര്‍ഷം മുമ്പ് ഇതേ പുരസ്കാരം നേടിയ ദലൈ ലാമ ഇതേപ്പറ്റി പറഞ്ഞതിപ്രകാരമാണ്.


‘I think if you are realistic, it may have been a little early but it doesn’t matter, I know Obama is a very able person.’


‘I think the Nobel Peace Prize gives him more encouragement and also gives him more moral responsibility.’

അതെ. ഒരു പ്രോത്സാഹനമെന്ന നിലയില്‍ സമ്മാനിതനായ അദ്ദേഹം കുറച്ചു കൂടി ഉത്തരവാദിത്തതോടെ കാര്യങ്ങള്‍ കൈകാര്യം ചെയുമെന്നാണെല്ലാവരും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നത്. ആ പ്രതീക്ഷ തെറ്റുന്നോ എന്നാണിപ്പോള്‍ അവരെല്ലം സംശയിക്കുന്നതും. അതിനെ അടിവരയിടുന്നതാണ്‌ ദലൈ ലാമയുടെ സംശയം. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകള്‍.

‘Sometimes these individual persons rely on different advice from different people so like former President Bush junior, as a human being I really love him, really wonderful person, very honest, very truthful.


But I think due to his advisers’ views, some of the policies have been a disaster.

അഫ്ഘനിസ്ഥാനിലേക്ക് കൂടുതല്‍ സൈന്യങ്ങളെ അയക്കാനുള്ള തീരുമാനവും ദലൈ ലാമ സൂചിപ്പിച്ച ഉപദേശകരുടെ അഭിപ്രായം മുന്‍നിര്‍ത്തി ആയിരുന്നു.


വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പ് ആരംഭിച്ച രണ്ടു യുദ്ധങ്ങള്‍ നയിക്കുന്ന അമേരിക്കയുടെ സര്‍വസൈന്യാധിപന്‍ ഈ പുരസ്കാരത്തിനര്‍ഹനാണോ? അല്ലെന്നാണദ്ദേഹം തന്നെ പറയുന്നത്. നൊബേല്‍ പുരസ്കാരം സ്വീകരിച്ചു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം നടത്തിയ പ്രംഗത്തിലെ ചില വാചകങ്ങള്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് അതാണ്.


And yet I would be remiss if I did not acknowledge the considerable controversy that your generous decision has generated. In part, this is because I am at the beginning, and not the end, of my labour on the world stage.


Compared to some of the giants of history who have received this prize - Schweitzer and King; Marshall and Mandela - my accomplishments are slight. And then there are the men and women around the world who have been jailed and beaten in the pursuit of justice; those who toil in humanitarian organizations to relieve suffering; the unrecognized millions whose quiet acts of courage and compassion inspire even the most hardened of cynics. I cannot argue with those who find these men and women - some known, some obscure to all but those they help - to be far more deserving of this honour than I.




But perhaps the most profound issue surrounding my receipt of this prize is the fact that I am the Commander-in-Chief of a nation in the midst of two wars. One of these wars is winding down. The other is a conflict that America did not seek; one in which we are joined by 43 other countries - including Norway - in an effort to defend ourselves and all nations from further attacks.




Still, we are at war, and I am responsible for the deployment of thousands of young Americans to battle in a distant land. Some will kill. Some will be killed. And so I come here with an acute sense of the cost of armed conflict - filled with difficult questions about the relationship between war and peace, and our effort to replace one with the other.


Moreover, wars between nations have increasingly given way to wars within nations. The resurgence of ethnic or sectarian conflicts; the growth of secessionist movements, insurgencies, and failed states; have increasingly trapped civilians in unending chaos. In today's wars, many more civilians are killed than soldiers; the seeds of future conflict are sown, economies are wrecked, civil societies torn asunder, refugees amassed, and children scarred.


We must begin by acknowledging the hard truth that we will not eradicate violent conflict in our lifetimes. There will be times when nations - acting individually or in concert - will find the use of force not only necessary but morally justified.


I make this statement mindful of what Martin Luther King said in this same ceremony years ago - "Violence never brings permanent peace. It solves no social problem: it merely creates new and more complicated ones." As someone who stands here as a direct consequence of Dr. King's life's work, I am living testimony to the moral force of non-violence. I know there is nothing weak -nothing passive - nothing naïve - in the creed and lives of Gandhi and King.


But as a head of state sworn to protect and defend my nation, I cannot be guided by their examples alone. I face the world as it is, and cannot stand idle in the face of threats to the American people. For make no mistake: evil does exist in the world. A non-violent movement could not have halted Hitler's armies. Negotiations cannot convince al-Qaeda's leaders to lay down their arms. To say that force is sometimes necessary is not a call to cynicism - it is a recognition of history; the imperfections of man and the limits of reason.


Where force is necessary, we have a moral and strategic interest in binding ourselves to certain rules of conduct. And even as we confront a vicious adversary that abides by no rules, I believe that the United States of America must remain a standard bearer in the conduct of war. That is what makes us different from those whom we fight.


First, in dealing with those nations that break rules and laws, I believe that we must develop alternatives to violence that are tough enough to change behaviour - for if we want a lasting peace, then the words of the international community must mean something. Those regimes that break the rules must be held accountable. Sanctions must exact a real price. Intransigence must be met with increased pressure - and such pressure exists only when the world stands together as one.


At times, it even feels like we are moving backwards. We see it in Middle East, as the conflict between Arabs and Jews seems to harden. We see it in nations that are torn asunder by tribal lines.

ഇതു വരെയുള്ള അമേരിക്കന്‍ നടപടികളെ എല്ലാം തന്നെ ന്യായീകരിച്ചു കൊണ്ടാണദ്ദേഹം പ്രസംഗിച്ചത്. ഇതിലെന്നെ ഏറെ ചിന്തിപ്പിച്ച വാക്കുകള്‍ ഇവയാണ്.

And even as we confront a vicious adversary that abides by no rules, I believe that the United States of America must remain a standard bearer in the conduct of war.

യുദ്ധത്തിലെ എല്ലാ നിയമങ്ങളും പാലിക്കുന്ന അമേരിക്ക, ഇറാക്കിലെ യുദ്ധത്തില്‍ കാണിച്ച ചില മാതൃകകളിലേക്ക് നമുക്ക് ഒന്നെത്തിനോക്കാം. അമേരിക്കന്‍ സൈനികര്‍ ഇറാക്കിലെ അബു ഘരൈബ് ജയിലില്‍ യുദ്ധത്തടവുകാരോട് പെരുമാറിയതെങ്ങനെ എന്നതിന്റെ സാക്ഷ്യപത്രമാണീ ചിത്രങ്ങള്‍.

മൃതദേഹങ്ങളോടു പോലും ക്രൂരത കാട്ടുന്നതില്‍ നിന്നും ഒബാമയുടെ സൈകിനര്‍ വിട്ടു നിന്നില്ല.

 
 
 
ഇവ അമേരിക്കയുടെ ശത്രുക്കള്‍ പ്രചരിപ്പിച്ച ചിത്രങ്ങളല്ല. ലിണ്ടി ഇംഗ്ളണ്ട് എന്ന അമേരിക്കന്‍ സൈനിക എടുത്ത് പ്രചരിപ്പിച്ച ചിത്രങ്ങളാണ്.

മനസാക്ഷി മരവിച്ചു പോയവരേ ഇതൊക്കെ യുദ്ധത്തിന്റെ മാതൃകകള്‍ എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കൂ.

ഒബാമയുടെ പ്രസംഗത്തിലെ രണ്ടു പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ കൂടി എന്നെ ചിന്തിപ്പിച്ചു.

1. First, in dealing with those nations that break rules and laws, I believe that we must develop alternatives to violence that are tough enough to change behaviour - for if we want a lasting peace, then the words of the international community must mean something. Those regimes that break the rules must be held accountable. Sanctions must exact a real price. Intransigence must be met with increased pressure - and such pressure exists only when the world stands together as one.


ഇവിടെ അദ്ദേഹം വിരല്‍ ചൂണ്ടുന്നത് ഇറാനും വടക്കന്‍ കൊറിയയും ഐക്യരാഷ്ട്ര സഭാ പ്രമേയങ്ങളെ അനുസരിക്കാതിരിക്കുന്നതിലേക്കാണ്. അദ്ദേഹം മറന്നു പോകുന്ന മറ്റൊന്നുണ്ട്. അമേരിക്കയുടെ ഏറ്റവും പഴയ സഖ്യരാഷ്ട്രമായ ഇസ്രായേല്‍ അനുസരിക്കാത്ത ഒരു പറ്റം ഐക്യരഷ്ട്ര സഭാ പ്രമേയങ്ങളുണ്ട്. ഇസ്രായേലിനെ അതൊന്നും അനുസരിപ്പിക്കാതെ ഇറാനെയും കൊറിയയേയും അനുസരിപ്പിക്കാന്‍ പോകുന്നതില്‍ ചില പന്തികേടുകളുണ്ട്.
2. At times, it even feels like we are moving backwards. We see it in Middle East, as the conflict between Arabs and Jews seems to harden. We see it in nations that are torn asunder by tribal lines.

മധ്യപൂര്‍വ ദേശം ഒബാമ പരാജയപ്പെട്ട ഒന്നാണ്. അമേരിക്കയിലെ യഹൂദ ലോബി അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈകള്‍ വ്യക്തമായി കെട്ടിയ ഒന്നാണു ഇസ്രയേലും അറബികളുമായി ഉള്ള സമാധാനം. ഒബാമക്ക് ഒന്നും ചെയ്യാന്‍ കഴിയില്ല എന്ന് ഇപ്പോഴേ ഉറപ്പിക്കാവുന്ന ഒന്നാണ്‌ ഇസ്രായേല്‍ പാലസ്തീന്‍ പ്രശ്നം.

ഒബാമയും പതുക്കെ ചുവടു വച്ച് പോകുന്നത് മറ്റൊരു ദുരന്തത്തിലേക്കാണോ? പാകിസ്ഥാനെ ആക്രമിക്കും എന്നൊക്കെ പറയുന്നത് ആ സാധ്യതയിലേക്കാണ്‌ വിരല്‍ ചൂണ്ടുന്നത്.

ജോര്‍ജ് ബുഷിനേപ്പോലെ മറ്റൊരു ദുരന്തമായി ഒബാമയും അവസാനിക്കില്ല എന്ന് നമുക്കെല്ലാം പ്രത്യാശിക്കാം.

സാധാരണ നൊബേല്‍ പുരസ്കാരം സ്വീകരിക്കുന്നവര്‍ ചെയ്യാറുള്ള രണ്ടു കാര്യങ്ങളാണ്, ഓസ്ലോയിലെ സമാധാന കേന്ദ്രം സന്ദര്‍ശിക്കുക എന്നതും നോര്‍വേയിലെ രാജാവിന്റെ കൂടെ ഉച്ച ഭക്ഷണം കഴിക്കുക എന്നതും. ഒബാമ ഇതു രണ്ടും വേണ്ടെന്നു വച്ചു. അത് നോര്‍വേയിലെങ്ങും വിമര്‍ശന വിധേയവുമായി. അഹങ്കാരി എന്ന വിശേഷണം പോലുമത് ക്ഷണിച്ചു വരുത്തി. ഉച്ച ഭക്ഷണത്തിനു ശേഷം നടക്കാറുള്ള പത്ര സമ്മേളനത്തെ ഒബാമയുടെ ഉപദേശകര്‍ പേടിക്കുന്നു എന്നതാണോ ഇതിന്റെ പിന്നിലെന്നും നോര്‍വേക്കാര്‍ സംശയിക്കുന്നു.